Sistema de marcado nos campos de concentración nazis

Marcado dos xudeus

Os campos de concentración nazis posuían un sistema de marcado de prisioneiros baseados principalmente en triángulos investidos. Os triángulos estaban feitos de tea e cosíanse sobre as chaquetas e camisas dos prisioneiros. Estas marcas eran obrigatorias e tiñan significados concretos que servían para distinguir as razóns polas que o prisioneiro fora ingresado no campo.

Codificación

Orde no que colocábanse as distintas marcas.

A forma foi elixida por analoxía cos sinais de tráfico alemás indicando perigos para os condutores. O investido é porque a punta do triángulo sinala cara a embaixo e non cara a arriba como é habitual. A base do código de marcado eran as cores. Así, diferentes cores denotaban diferentes delitos ou razóns:

Amarelo: para xudeus.

Vermello: para prisioneiros políticos.

Verde: para delincuentes comúns.

Azul: para emigrantes

Violeta: para Testemuñas de Xehová ou Estudantes da Biblia.

Rosa: para homes homosexuais

Negro: para mulleres asóciais, mulleres lesbianas, prostitutas, vagas, maleantes, sen teito, inadaptados (os coñecidos como mozos do swing), atrasados mentais, doentes mentais, xitanos, algúns anarquistas, alcohólicos e adictos a drogas.

Marrón: posteriormente utilizado para os xitanos

Estes triángulos superpúñanse a un triángulo amarelo para denotar aos prisioneiros que ademais doutros delitos ainda tamén xudeus. No caso dos xudeus, isto traducíase nunha Estrela de David amarela.

Ademais do código de cores, algúns grupos tiñan que pór unha letra no centro do triángulo para denotar o país de orixe:B para belgas (Belgier) F para franceses (Franzosen) I para italianos (Italiener) P para polacos (Pole) S para españois (Sicherheitsverwahrter —prisionero en detención preventiva— ou Republikanische Spanier —republicano español—) T para checos (Tschechen) O para húngaros (Ungarn).

Número de interno.

Unha barra sobre o triángulo, da mesma cor que este, indicaba reincidencia. Un círculo negro debaixo do triángulo indicaba que o prisioneiro pertencía aos batallóns de castigo. Un símbolo parecido ao anterior pero con núcleo vermello empregábase para os prisioneiros dos que se sospeitaba intento de fuga. Un triángulo vermello indicaba a pertenza ás forzas armadas. Un brazalete marrón marcaba aos prisioneiros especiais. As mulleres acusadas de «relacións interraciais» (Rassenschänderin ou Judenhure) eran marcadas cun triángulo investido amarelo sobre outro negro. Os homes acusados de «relacións interraciais» (Rassenschänder) eran marcados cun rebordo triangular investido negro sobre un triángulo amarelo. Había moitas combinacións posibles. Un prisioneiro tiña habitualmente polo menos dúas marcas, que podían chegar a máis de seis.

Xerarquías nos campos de concentración

As marcas clasificaban aos portadores nunha categoría, que levou a unha auténtica xerarquía dentro dos campos. Os diferentes grupos tiñan unha consideración moi distinta entre os vixiantes e prisioneiros.

Violeta — prisioneiros por relixión: a dirección dos campos apreciaba como serventes sobre todo as Testemuñas de Xehová pola súa obediencia.

Vermello — prisioneiros políticos: os prisioneiros políticos eran especialmente respectados polos demais internos.

Verde — criminais comúns: en terceiro lugar encontrábanse os criminais comúns, que eran empregados a miúdo polos vixiantes como «Kapos». Algúns fixéronse tristemente famosos.

Dous triángulos amarelos, é dicir, unha estrela de David amarela — xudeus: os xudeus pertencían aos prisioneiros máis perseguidos e desprezados e a miúdo sufrían a mans dos demais reclusos non xudeus.

Negro — asociaisiais: os asociais encontrábanse aínda un chanzo máis baixo e eran especialmente desprezados.

Rosa — homosexual: esta era o chanzo máis baixo da xerarquía dos campos de concentración e era desprezada e maltratada por todos os demais prisioneiros.

A través deste sistema de castes facilitábase o control dos prisioneiros polos vixiantes, xa que incluso podían dificultar a vida no campo cambiando a marca do prisioneiro. Especialmente nas tres categorías máis baixas —xudeus, «asociais» e homosexuais— hai intentos documentados de prisioneiros de conseguir outro triángulo. Moitos xudeus afirmaban ser testemuñas de Xehová para conseguir unha posición mellor. Esta xerarquía e categorización era utilizada como sistema de control para evitar a formación dunha gran comunidade entre os prisioneiros.

Tras a II Guerra Mundial, o trato das dúas últimas «castes», homosexuais e asociales, foi moitas veces igual de vexatorio. A Landfahrerzentrale en Baviera foi unha continuación directa da SS-Zigeunerzentrale (central das SS para os xitanos), e houbo homosexuais que pasaron directamente dos campos de concentración ao cárcere.