León Felipe na voz de León Felipe. "Auschwitz"

Poema en audio: Auschwitz de León Felipe por León Felipe

Nunca Korczak llegó a Jerusalém. De Jaime Vandor

"Nunca Korczak llegó a Jersualém". De Jaime Vandor. Podes descargar aquí a (versión completa en PDF)

Pensar, sentir, berrar, chorar

Fotografías de Maribel Ferreiro (Auschwitz-Birkenau)

.

De Manuel Pérez Millos *

Cando miro que quen por ilustrado tense

porlle sombras ás luces da Historia

e falsea a testemuña da memoria,

abraiame que abonde tanto quen non pense.

Cando pensó que se quer ficar extinta

unha raza, unha nación, unha cultura

sen motivo, prodúceme tristura

que non haxa apenas quen o sinta.

Cando sinto que ninguén hai que soterré

os lobos roxos e negros da gamada,

tremo por si diante do ouvear da fera mada,

cada quen acougue, cale e ninguén berre.

Cando berro denunciando aos opresores

que masacran e aldraxan inocentes,

quixera que te afastaras dos silentes

e, compañeiro, que se non berras, chores,

pois parece que estivera arestora

esgotada a humanidade e a nobreza,

e que doentes de egoísmo e de dureza,

nin se pensa, nin se sinte, nin se berra,...nin se chora.

(Inédito) Vigo, abril de 2007. *Manuel Pérez Millos é socio de AGAI e colaborador habitual do semanario israelí Aurora

Shoá

Fotografías de Maribel Ferreiro en Auschwitz-Birkenau

.

De Manuel Pérez Millos *

Non hai berros bastantes para tanta rabia,

nin chegan bágoas para tanta pena.

Nunca ahondarán os termos de condena,

nin pode ter perdón tamaña infamia.

Chegouse ao colmo do furor máis indecente

e verqueuse todo o balde da ignominia

impoñéndose a máis macabra alquimia:

a que cambia en morte a vida do ¡nocente.

Auschwitz, Treblinka, Dachau, e outros lugares

que avergoñan a quen se teña por persoa,

onde o muíño do bastardo doulle a moa

da abxección, da crueldade e das ruindades.

Calaron e ollaron cara a un lado,

os que fachendaban de ser civilizados,

desprezando os queixumes dos coitados

e esquecendo o dereito do aldraxado.

Pero o acaecido non é novo.

Voltou, daquela, a repetirse a historia.

Tentouse de borrar toda memoria

da presenza dun pobo, do meu pobo.

(Inédito) Vigo, xaneiro de 2008. * Manuel Pérez Millos é socio de AGAI e colaborador habitual do semanario israelí Aurora

Desaparicións. Paráfrase a Nelly Sachs

De Carlos Penela

.

DESAPARICIÓNS. PARÁFRASE A NELLY SACHS

.
por baixo desa pel, o canto dos envelenados
por baixo dese ceu, un mapa ferido
por baixo das augas, a cidade da infamia
por baixo dos rostros, unha sede calada
por baixo das rosas, o pranto do mundo.

.

Tirado do seu poemario "Sombras rosas sombras"

"Steine der erinnnerurg" (Pedras da Lembranza)

Memorial da Shoáh en Viena

...

De Carlos Penela

.
STEINE DER ERINNERUNG *

.

Gardas o pedazo crecho e a candea dos
teus pais,
o pano vello
e unha flor de cinza no lugar da túa estirpe;
gardas os libros abertos como o selo deste fogo
como o signo dos humildes
como alerta viva contra toda rendición;
gardas a imaxe doutro inverno,
a roda das palabras musitadas unha a unha,
a sombra, onde a estraron: a nódoa dos
malditos.

.

* "Steine der Erinnerung" (Pedras da lembranza) Tirado do seu poemario "Sombras rosas sombras"

Un número. De Ramiro Fonte

UN NÚMERO
Ramiro Fonte

Marca ese número de teléfono
(É unha tatuaxe
Que o vello leva aínda inscrita no seu brazo)
9 8 2 8 8
Nove, oito, dous, oito, oito.
Descolga o aparato: un deses negros
E pesados teléfonos dos anos das posguerras,
É dicir, da túa infancia
E antes de remexer nos cinco números
Oito, oito, dous, oito, nove
***
E de multiplicalos por centos de milleiros,
Como se así tratases de comprender nas cifras resultantes
Toda a magnitude da traxedia,
Marca ese número,
Tatuado no brazo deste vello,
Que cho amosa un instante
Por se ti non quixeses comprender;
Que vai interrogarte
Cos seus ollos azuis,
aínda moi vivos,
Por se ti dubidadas.
***
Antes de xogares á cábala cons cinco Números;
co nove, cos tres oitos,
Que entre eles enlean a cadea,
Co preguiceiro dous que, inconformista, a rompe,
Para así convencerte de que a roda
Do azar rexe o destino, por iso onda ti chega esta sombra errante,
Incómoda dalgún sobrevivente,
***
Volve cravalos no antebrazo do home,
Logo na túa memoria, e marca o número,
Nesa circunferencia na que xira
Toda a historia do século
9 8 2 8 8
***
De certo que a chamada soará
Nun lugar moi estraño
(Hoxe xa debe ser unha vila de tantas
Da lonxana rexión, cos seus vellos felices,
Algo desmemoriados,
Que amorean a leña cortada xunto á casa
Para pasar o inverno, e cos seus nenos loiros
Que asistirán á misa dos domingos),
***
Nese lugar ó que chamaron Auschwitz
E que todo poeta
Semella ser consciente do arriscado que é
Escribilo nos versos, aquelarlle unha rima
Con algunha palabra das que son inocentes,
***
Nunha branca oficina case espida:
Hai na parede un mapa coas cambiantes fronteiras,
Un deses arquivadores de metal,
E do teito pendura
A lámpada morta que abanean
Os ventos que se coan
Por unha ventá cos cristais escachados
E tamén unha mesa
Cuberta, xa non sei, se de poeira ou cinza,
***
E enriba desa mesa, si,
Enriba desa mesa
O teléfono negro
Non deixa de soar, porque ninguén
Chegará a descolgalo.
(inédito)