.
De Manuel Pérez Millos *
Cando miro que quen por ilustrado tense
porlle sombras ás luces da Historia
e falsea a testemuña da memoria,
abraiame que abonde tanto quen non pense.
Cando pensó que se quer ficar extinta
unha raza, unha nación, unha cultura
sen motivo, prodúceme tristura
que non haxa apenas quen o sinta.
Cando sinto que ninguén hai que soterré
os lobos roxos e negros da gamada,
tremo por si diante do ouvear da fera mada,
cada quen acougue, cale e ninguén berre.
Cando berro denunciando aos opresores
que masacran e aldraxan inocentes,
quixera que te afastaras dos silentes
e, compañeiro, que se non berras, chores,
pois parece que estivera arestora
esgotada a humanidade e a nobreza,
e que doentes de egoísmo e de dureza,
nin se pensa, nin se sinte, nin se berra,...nin se chora.
(Inédito) Vigo, abril de 2007. *Manuel Pérez Millos é socio de AGAI e colaborador habitual do semanario israelí Aurora
Nenhum comentário:
Postar um comentário
Observação: somente um membro deste blog pode postar um comentário.